به گزارش آوای ایرانیان به نقل از ورایتی، آلن آرکین بازیگر برنده اسکار برای «میس سانشاین کوچولو» و با داشتن مجموعه‌ای از آثار حاصل هفت دهه بازیگری روی صحنه تئاتر و پرده سینما و صفحه تلویزیون، ۲۹ ژوئن در خانه‌اش در کالیفرنیا از دنیا رفت. او ۸۹ ساله بود.

آرکین که به خاطر تصویر کردن شوخ طبعی خشک شهرت داشت و در عین حال می‌توانست تراژدی را با همان توانایی ایفا کند، اسکار خود را برای بازی در نقش مکمل در فیلم کمدی مستقل «میس سانشاین کوچولو» در سال ۲۰۰۷ دریافت کرد. وی ۲ نامزدی اسکار دیگر هم در کارنامه سینمایی‌اش داشت که برای «روس‌ها می‌آیند، روس‌ها می‌آیند» در سال ۱۹۶۷ و برای «قلب یک شکارچی تنها است» در سال ۱۹۶۹ کسب کرده بود. او برای بازی در فیلم «آرگو» بن افلک هم نامزد کسب جوایز متعددی شده بود.

به تازگی وی برای بازی در سریال «روش کامینسکی» نتفلیکس که در آن در کنار مایکل داگلاس بازی کرد، نامزدی جایزه امی پرایم تایم در یک سریال کمدی را دریافت کرد تا بر ۴ نامزدی امی قبلی خود افزوده باشد.

آرکین فراتر از دوران بازیگری، کار را به‌عنوان مجری صحنه آغاز کرد و پس از آن از سال ۱۹۶۱ در برادوی روی صحنه رفت و ۲ سال بعد جایزه تونی را برای بازی در نمایشی کمدی از جوزف استاین دریافت کرد.

آرکین در «میس سانشاین کوچولو» نقش پدربزرگ بد دهن را بازی کرد و در توصیف او سان فرانسیسکو کرونیکل نوشت: خودانگیختگی آرکین این تصور را ایجاد می‌کند که او در حال بداهه گویی است.

در این فیلم ابیگیل برسلین نقش نوه آرکین را بازی کرد که میل او برای شرکت در مسابقه استعدادیابی، تمام خانواده را به یک سفر جاده ای می‌کشاند.

وی به یاد آرکین گفت: آلن آرکین یکی از مهربان‌ترین و خنده‌دارترین بازیگرانی بود که با او کار کردم. شاید در زندگی واقعی با هم نسبتی نداشتیم، اما او همیشه در قلب من پدربزرگ خواهد بود.

آرکین از جمله بازیگرانی بود که خیلی زود برای کارهایش شناخته شد و جایزه برد. پس از کسب جایزه تونی در سال ۱۹۶۳، او اولین نامزدی امی خود را سال ۱۹۶۷ به دست آورد و همان سال اولین نامزدی اسکار خود را هم کسب کرد. وی باوجود موفقیت در سینما هرگز تلویزیون را ترک نکرد. نامزدی بعدی امی او سال ۱۹۸۷ و سومین مورد سال ۱۹۹۷ و دیگری سال ۲۰۰۳ به دست آمد.

شاید همه منتقدان تحت تأثیر بازی او در فیلم هیجان‌انگیز «تا تاریکی صبر کن» که در آن در نقش یک شخصیت روانی ترسناک ظاهر شد قرار نگرفتند، اما این نقش موجب افزایش شهرت او در هالیوود شد و پس از آن او در نقش بازرس کلوزو در فیلم «بازرس کلوزو» بازی کرد و جای پیتر سلرز را گرفت.

وی سال ۱۹۶۹ دومین نامزدی اسکار خود را با اقتباس کارسون مک کالرز «قلب یک شکارچی تنهاست» به دست آورد. نیویورک تایمز در حالی که از فیلم انتقاد کرد، بازی آرکین در نقش خواننده‌ای ناشنوا را فوق‌العاده عمیق خواند که تمام ابعاد شخصیت را باهوش خود منتقل می‌کند.

سال ۱۹۷۶ آرکین در نقش زیگموند فروید در فیلم «راه حل هفت در صدی» به کارگردانی هربرت راس در کنار بازیگران درجه یک شامل رابرت دووال، لارنس اولیویه و ونسا ردگریو بازی کرد.

وی اولین فیلمش را سال ۱۹۷۱ کارگردانی کرد که فیلم طنزی با عنوان «قتل‌های کوچک» با بازی خود و الیوت گولد در نقش اصلی بود. او برای کمدی «فروش آتش» با بازی خودش و راب رینر سال ۱۹۷۷ دوباره روی صندلی کارگردانی نشست و چند برنامه تلویزیونی و یک فیلم تلویزیونی را کارگردانی کرد.

او دهه ۷۰ را با یکی از خنده‌دارترین کمدی‌های سینمایی آن دهه به پایان رساند؛ فیلمی با عنوان «زن و شوهر» با بازی در کنار پیتر فالک و مدتی بعد با پیتر فالک برای کمدی «مخمصه بزرگ» به کارگردانی جان کاساوتیس همراه شد.

اگرچه او در فیلم «ادوارد دست قیچی» محصول ۱۹۹۰ تیم برتون نقش یکی از شخصیت‌های اصلی را نداشت، اما هنوز برای ایفای نقش پدر وینونا رایدر به یاد ‌آورده می‌شود.

در اوایل دهه ۹۰ او در فیلم حماسی «هاوانا» با بازی رابرت ردفورد ظاهر شد و یکی از بازیگران مهمی بود که در فیلم اقتباس «گلنگری گلن راس» دیوید ممت جلوی دوربین رفت.

وی در فیلم مستقل «سیزده گفتگو درباره یک چیز» در سال ۲۰۰۱ در صحنه‌ای عالی در مقابل متیو مک کانهی بازی کرد و سال ۲۰۰۸ در اقتباس سینمایی «اسمارت را بگیر» با بازی استیو کارل و آن هاتاوی نقش رییس را ایفا کرد.

وی کارگردانی چند نمایش در برادوی را هم برعهده داشت که کمدی بسیار موفق نیل سایمون «پسران آفتاب» با ۵۳۸ اجرا در سال ۱۹۷۲ از جمله آنهاست.