محمد، پسر حبیب؛ مسافر آشفته

پسر حبیب، آشفته است اما به احترام مجلس ختم، ایستاده و پذیرای مهمانان شده. می‌دانسته که باید لباس سیاه بپوشد اگر چه در کشوری زندگی می‌کند که صرفاً رنگ سیاه، رنگ پوشش عزاداران نیست. لباس ساده‌ای به تن دارد و خستگی ساعت‌ها سفر هوایی در چهره‌اش نمودار است. اصلاح موی سر، مطابق بر همان چه که در این چند سال از این خواننده جوان دیده‌ایم و جالب این‌که خلاف بسیاری از پسرهایی که در ایران طعم یتیم‌شدن را می‌چشند، خبری از ریش بلند روی صورتش نیست.

برادر حبیب مثل حبیب

برادر حبیب محبیان، چون خودش، مرد خاکی و افتاده‌ای است. با این‌که صاحب این مجلس است اما پیراهن سیاهش به شکل و شمایلِ مردهای میان‌سال روی شلوار افتاده و اصلاً به نظر نمی‌رسد که قصد و منظوری در پوشیدن این لباس‌ها داشته باشد. ریشش اما سفیدتر از حبیب است، یادآورِ  برادری که سنگینی بار مرگ برادر را به دوش می‌کشد و در این یک هفته، انواع دلخوری ها را با بغض فروداده.

همسر حبیب؛ روسری روی گداختگی‌های صورت
همسر حبیب. کاش می‌شد در روزگار بهتری او را دید، کاش می‌شد در میان این مراسم یکسر عزا، کمی دلداری‌اش داد اما هر چه هست، او همسر داغدیده‌ای است که روسری به سر کشیده تا گداختگی غم در صورتش دیده نشود. لباس بسیار ساده و دم‌پایی‌هایش، به‌خوبی روشن می‌کنند که حالش تا چه اندازه وخیم است.

امیر تاجیک؛ صاحب عزای اهل موسیقی
امیر تاجیک از همان دمِ در مسجد با استقبال مردم همراه شده. اگرچه ممکن است مردم او را به عنوان یک خواننده مجاز و تلویزیونی، رو در روی حبیب‌شان بدانند که هیچ‌گاه فرصت خواندن و انتشار آلبوم پیدا نکرد اما تاجیک نشان داده که هر جا، مجلس بزرگداشتی برای اهالی موسیقی برگزار شود، خود را صاحب مجلس می‌داند و حتماً می‌آید. کت و شلواری که پوشیده فارغ از جنس و شمایلی که دارد، حس مردمی‌بودن او را نشان می‌دهد و پیراهن سیاه، عزاداری‌اش را. جالب این‌جاست که او انگار از قبل، خبر برگزاری این مراسم را داشته و کمی به آرایش صورت خود رسیده است.

پوری بنایی؛ رنگ‌ها برای امیدواری یک نسل
مرگ هنرمندان قبل از انقلاب، فرصتی است که مردم بتوانند پوری بنایی را در مراسم‌های اشک و آه ببینند. بازیگر توانای سال های قبل اکنون سال‌هاست که نه تسلیم وسوسه خروج از ایران شده و نه این فرصت را یافته که در فیلمی بازی کند اما حضور خواهرانه‌اش را در مراسم تشییع پیکر بسیاری از چهره‌های سرشناس دنیای هنر نشان داده و هر بار سیاه‌پوشِ غم یکی از دوستان و یاران گذشته‌اش. در هفتمین روز درگذشت حبیب، پوری بنایی، با مانتویی یک‌دست‌سیاه آمده بود؛ مانتویی که یک آرشال رنگی از پیش سینه تا روی زانوهایش را پر از چین‌های زیبا می‌کرد. او در عکس‌ها راست ایستاده، با موهای رنگ‌کرده که حکایت از امیدواری هم‌نسل‌های او دارد.

امید تاجیک؛ ژولیدگی در هرم تهران
کت مخمل کبریتی اسپرت و پیراهن مشکی، تیپ عمومی اغلب جوان‌ها برای شرکت در یک مراسم ازپیش‌ اعلام‌شده. امید تاجیک اما امروز معروف‌تر از چند سال پیش است و به همین خاطر، خودش را برای دوربین‌ها آماده کرده. موهای ژولیده‌اش خبر از گرمای بسیار بالای تهران می‌دهند و او که سراسیمه رسیده تا در این مجلس عزا شرکت کند تا چند دقیقه دیگر زیر پرتوی فلاش گوشی‌ها و دوربین‌های مردم خواهد رفت.

احمد ایران‌دوست؛ یک‌دست‌سیاه‌پوش
احمد ایران‌دوست، هنرپیشه بامرامی است که ایرانی‌ها خاطره او را گره‌خورده با نود قسمتی «شب‌های برره» به یاد می‌آورند. معروف است که ایراندوست شبیه داش‌مشتی‌های قدیم در بسیاری از مجالس شادی و غم هنرمندان کشور شرکت می‌کند و این کار را چونان یک سنت قدیمی به انجام می‌رساند. برای همین یک‌دست‌سیاه‌پوش‌بودن او را در این مراسم چندان عجیب نبینید. ایران‌دوست، کت‌وشلوار سیاه به تن دارد و همراهانش نیز همین اسلوب را در پوشش انتخاب کرده‌اند.

مهدی یراحی؛ مقید به لباس غیررسمی
لباس اسپرت مهدی یراحی در مراسم هفتم حبیب، دو نشانه است از شخصیت این خواننده. اول این‌که او در تمام عکس‌هایی که از برنامه‌هایش منتشر شده مقید به لباس غیررسمی بوده و به همین خاطر حاضرشدن‌اش با این مدل لباس، نشان از صمیمیتی است که با این فضا احساس می‌کند. از سوی دیگر، انتخاب چنین تیپی نشان می‌دهد که او از خواننده‌های اتوکشیده تلویزیونی فاصله دارد و شاید به همین خاطر است که با وجود پخش صدایش از صدا و سیما، کمتر تصویری از او دیده‌ایم. یراحی روی تی‌شرت سیاهش، پیراهنی آبی‌رنگ پوشیده و کلاهی ست‌شده به سر گذاشته بود و ریش نامرتبش حکایت از آن داشت که برای شرکت در این مراسم، برنامه‌ای ازپیش‌تعیین‌شده نداشته.

ناصر پاشایی؛ سفیدپوشی به یاد رسم عزای قدیم
حضور ناصر پاشایی، پدر مرحوم مرتضی پاشایی در این مراسم هم در نوع خود جالب توجه بود. ناصر، یک‌دست سفید پوشیده بود؛ کت و شلواری سفید روی پیراهنی سفید. می‌گویند ایرانی‌های قدیم از این نوع پوشش در تکرار مراسم‌های عزاداری استفاده می‌کردند تا به خدای آسمان‌ها نشان دهند که مرگ‌های پی‌درپی، ایمان آنها را به آسمان از میان نمی‌برد. بعدها، سفید رنگ عزاداری ایرانی‌ها شده تا این‌که چند قرن بعد، این رنگ به سیاه تغییر کرده است.

امید جهان؛ سبز و آماده برای عزا
امید جهان هم یکی دیگر از مهمانان حبیب در مجلس ختمش بود. پیراهنی سبز به تن داشت و وقتی که به سمت ورودی مسجد می‌آمد، عینک مارک‌دارش مورد توجه مردم قرار گرفت، عینکی که تا پایان مراسم بالای یقه پیراهنش در انتظار دوباره نور خورشید نشسته بود. امید جهان، یکی از معدود خوانندگانی بود که از نوع پوشش و آرایش سر و صورتش معلوم بود که برای حضور در این مراسم از قبل آماده شده، اما سوال اینجاست که چرا رنگ سبز، آن هم در صورتی که حتی همراهانش لباس مشکی به تن داشتند.