خدری که زمانی به بازی بسکتبال می پرداخت و از اوایل دهه ۷۰ پایش به سینما و تلویزیون هم باز شده و به واسطه فیزیکش تجربه همکاری با کارگردانان مختلف را از سر گذرانده بر اثر بروز یک حادثه دچار تنگنای اقتصادی شده و در سالهای اخیر در میدان امام حسین(ع) دستفروشی می کرد.

خدری در اثر آسیب دیدگی جسمی و آن هم حین یک بازی بسکتبال در لیگ ایران دچار ضایعه نخاعی شده و اسفناکتر اینکه تشخیص نادرست پزشک فدراسیون بسکتبال باعث جدی نگرفتن این ضایعه و در نهایت معلولیت وی شد.

خدری قبل از زمین گیر شدن، تجربه ایفای نقش در آثاری نظیر “دایان باخ”، “دمرل” و “من زمین را دوست دارم” را داشت و به جز “ساعت خوش” در تلویزیون هم سابقه بازی در “خوش غیرت” و “اُ.مثبت” را داشت.

از ایرج خدری یک فرزند پسر و یک فرزند دختر و همسری مبتلا به ام.اس به جا مانده است؛ بازماندگانی که خدری با دستفروشی خرج زندگی آنها را درمی آورد و حالا مشخص نیست با مرگ وی چه کسی به فریاد آنها خواهد رسید.

خدری سال قبل در گفتگویی با سینماژورنال درباره اوضاع زندگیش گفته بود: «هیچ کدام از کارگردانانی که برایشان بازی کردم حتی حالم را هم نپرسیدند. هیچ کدام از مدیران مملکتی به من کمک نکردند… هیچ کس مرا به بازی نگرفت جز احسان حدادی که چند بار به ملاقاتم آمد.»