آوای ایرانیان: سی ام شهریور ماه سالروز درگذشت استاد موسیقی ایران، زنده یاد پرویز مشکاتیان است و به همین بهانه به سراغ “مازیار شاهی”،آهنگساز، نوازنده تار و یکی از اعضای ثابت گروه استاد مشکاتیان (گروه عارف) رفتیم و از وی خواستیم چند کلامی در خصوص زنده یاد مشکاتیان با ما سخن بگوید اما مازیار شاهی ترجیح داد به جای انجام گفتگو ، چند سطری ر خصوص استادش بنویسد تا به قول خودش اینگونه مظلومیت مشکاتیان جلوه بهتری پیدا میکند.
به گزارش خبرنگار آوای ایرانیان، متن کامل یادداشت مازیار شاهی به شرح زیر آمده است:

“دریغ و افسوس که نابغه ای چون پرویز مشکاتیان در عصری زیست که هم دلی و رفاقت میانِ هنرمندان، بیش از هر زمانِ دیگری به افول می گرایید.
هم نسل شدن و دوستیِ نوابغی آ]نگسازی و نوازندگی چون محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان، ناصر فرهنگ فر و محمدعلی کیانی نژاد ومحمد رضا شجریان اتفاقِ بسیار فرخنده ای بود و سبب گشت این بزرگان در کنار هم به پختگی و کمالِ هنریِ بسیار خاصی برسند.
اما افسوس که برخی از این بزرگان از بی مهری های روزگار چنان آشفته خاطر گشتند که به ناچار سالها کنج عزلت گزیدند. پرویز مشکاتیان یکی از بزرگترین عزلت نشینانِ هنر ایران زمین بود.
او هربار که برمی خاست و اراده می کرد که کاری کند کارستان، خُردک شرارانِ همیشه پیوسته به موسیقی، چنان او و احساساتِ زلالش را سرکوب می کردند که باز دوباره ترجیح می داد در خانه بنشیند و روزگار را در خلوت بگذراند.
خاطرم هست در اولین جلسه ی تمرین گروه عارف در سالِ ۸۳، او که هیچ گاه حاشیه را دوست نداشت و هماره از پلیدی ها دوری می جست، اعلام کرد « پس از هفت سال سنتورم را از گنجه در آورده ام. اگر قرا باشد سازِ دلمان با هم کوک نشود، این سنتور دوباره به گنجه باز برمی گردد»
بسیار دردآور است افرادی که خود را هنرمند و پرچمدار موسیقی ایرانی می دانند، باعث شوند نابغه ای چون مشکاتیان، گاه آنقدر آزرده خاطر شود که حتی قید ِ نواختن ساز در خلوت خویش را نیز بزند.
با تمام سختی هایی که روزگارِ نامراد برای فیروزه ی موسیقی ایران ایجاد کرد، وی تا آخرین دم، شرافت و نجابتِ ذاتی خویش را از دست نداد و پاک زیست و پاک رفت…

منبع : آوای ایرانیان