به گزارش رسانه آوای ایرانیان: بیانیه شماره چهار، کانون روزنامه نگاران آزاد ایران به شرح زیر می باشد:

جناب آقای رئیس جمهور، دکتر روحانی

با سلام واحترام؛

سال ها از آلام مردم نوشتیم اما این بار می خواهیم از خود بگوییم. از سرک کشیدن به مخروبه های شهر برای تهیه گزارش یا لرزیدن در سرمای جانسوز زمستان. از انتظار کشیدن در پشت اتاق برخی مسئولان و ممنوعیت حضور در جلسات حقوق شهروندی تا دعواهای بی مورد برخی دستگاه ها. از وعده های سرخرمن نهادها تا گریه های سر بر بالین شبانه…!

چند خطی باید نوشت … از اینکه با گذشت حدود ۱۷۸سال از انتشار اولین نشریه عمومی و آغاز فعالیت مطبوعات در ایران ولی هنوز روزنامه نگاران با چالش های اساسی عدم تحقق ابتدایی ترین حقوق و نیاز های خود مواجه هستند.

بی‌ثباتی شغلی و ابهام در تصدی شغل خبرنگاری یا کارمندی تحریریه باعث شده مسیر خبرنگاران برای بهره‌گیری از این امتیازات بیمه‌ای چندان هموار نباشد.
دردهای خبرنگاران قصه تازه ای نیست بلکه سال هاست که در گوش مسئولان زمزمه می شود اما تا کنون طبیبی دلسوز برای درمان به خود ندیده است.

جناب آقای رئیس جمهور، ناپایداری این شغل و جابه‌جایی زیاد از این رسانه به آن رسانه و اینکه از مجموع سال‌هایی که در یک رسانه کار کرده‌ایم تنها چند سال سابقه بیمه داریم و اغلب بدون بیمه کار کرده‌ایم و گاهی از این مسئله مطلع  هم نبوده‌ ایم چیزی جز اضطراب برایمان نداشته است.

با اینکه خبرنگاری در اغلب کشورهای دنیا جزو مشاغل سخت و زیان‌آور محسوب می‌شود، متاسفانه تعداد انگشت شماری هم که بیمه‌شده اند، از عنوان شغلی خبرنگاری برخوردار نیستند و نمی‌توانند از مزایای سختی این حرفه استفاده کنند.

جهت یادآوری می گوییم بر اساس قانون کار، «کارهای سخت و زیان‌آور کارهایی است که در آن‌ها عوامل فیزیکی، شیمیایی، مکانیکی و بیولوژیکی محیط کار، غیراستاندارد باشد و در اثر اشتغال کارگر تنشی به مراتب بالاتر از ظرفیت‌های طبیعی (جسمی و روانی) در وی ایجاد شود که نتیجه آن بیماری شغلی و عوارض ناشی از آن است و بتوان با به‌کارگیری تمهیدات فنی، مهندسی، بهداشتی و ایمنی و… صفت سخت و زیان‌آور بودن را از آن مشاغل کاست یا حذف کرد.»

آقای رئیس جمهور، دکتر روحانی مشکلات و دغدغه خبرنگاران، عدم حمایت بیمه ای و پایین بودن درآمد و نبود مجمع صنفی منسجم و مشکل مسکن است و این در حالی است که کارمندان تمام ادارات از طریق تعاونی‌های مسکن صاحب‌خانه می‌شوند ولی این قشر پرتلاش از این امتیاز تاکنون محروم بوده‌اند.

در این شغل هم باید منصف، صریح و سریع بود و حرمت قلم را نگه داشت و هم باید منتظر انواع و اقسام عواقب و برخوردها از سوی دوست و غیر دوست بود؛ هم باید صبح و ظهر و شب ِ روزهای عادی، کار کرد و هم باید در روزهای تعطیل، آنلاین بود، هم باید دست و گردن و کمردرد ناشی از پشت رایانه نشستن‌های مداوم و کم‌خوابی و فعالیت زیاد را تحمل کرد و هم باید روح و روانت درگیر اتفاقات و اخبار تلخ و شیرین روزانه باشد، هم باید رقابت جوانمردانه کرد.

اقای رئیس جمهور، در کشور ما مطبوعات رکن چهارم دموکراسی است، ولی در قانون مطبوعات فصلی به نام حقوق خبرنگاران جا افتاده است و  عدم شفافیت در این قانون را شاهدیم.

منشور حقوق شهروندی در شرایطی در سالن اجلاس سران رونمایی شد که خبرنگاران و فعالان اجتماعی که در زمینه حقوق شهروندی سالهاست می نویسند از ورود به آن جلسه نه برای بیان دردهایشان بلکه فقط انعکاس خبر ممنوع بودند.

آقای رئیس جمهور، کار کردن در شرایطی که قوانین شفاف نیست، دشوار است؛ خبرنگاران آینده مبهمی دارند و از اقشار ضعیف جامعه هستند؛ از اقشاری که بیشترین خطرات، زندگی خانوادگی آنان را تهدید می کند.

آقای رئیس جمهور این دردها آیا کم نبود که درد دیگری اضافه شد؟ مشکل ما نداشتن بیمه هست بعد بسیاری از خبرنگارانی که سالهاست می نویسند یه دلیل نداشتن بیمه در قانون جدید وزارت ارشاد دراسفندماه ۹۵ از حق عضویت در خانه مطبوعات محروم می شوند وبرخی که بدون سابقه اند حق عضویت و انتخاب دارند! آیا این نقض حقوق شهروندی نیست؟ چه کسی پاسخگوی سالها پرداخت حق عضویت و تلاش همین خبرنگاران است؟

اگر روند اطلاع رسانی در جامعه بهبود پیدا کند و قوانین شفافی برای مطبوعات و خبرنگاران تعریف شود و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان متولی بیمه خبرنگاران پیگیر جدی حقوق تضییع شده این قشر مظلوم باشد، مشکلات بیمه و درآمد و در پی آن بسیاری از دغدغه های این شغل رفع می شود.

ستاره عابدی- عضو کانون روزنامه‌نگاران آزاد ایران