آوای ایرانیان: کیهان کلهر یادداشتی را منتشر کرده که در بخش ابتدایی آن به نقدِ روندِ نوآوری در موسیقی ایران پرداخته است.

به گزارش آوای ایرانیان، کیهان کلهر آهنگساز و نوازنده شناخته شده‌ی موسیقی ایران برای آلبوم «راحِ روح» یادداشتی نوشته و در بخش نخست این یادداشت نکات مهمی درباره‌ی نوآوری در موسیقی ایران بیان کرده است. نوآوری بحثی است که امروز در میان نوازندگان و آهنگسازانِ جوان مُد شده است.

متن یادداشتِ کیهان کلهر به این شرح است:

در زمانه‌ای که ما زندگی می‌کنیم، هنرهای ارزشمند سنتی هر روز کمیاب‌تر و کمرنگ‌تر می‌شوند. شتاب فزایندهٔ زندگی روزمره، مسائل اقتصادی و رشد بی‌سلیقگی و ساده‌اندیشیِ ناشی از استفادهٔ بی‌رویه از ظواهر تکنولوژی، خصوصاً در جوامع در حال توسعه، همه و همه این افول را تسریع می‌کنند. نه که فقط حکایت ما باشد، که در تمام دنیا کم و بیش اوضاع چنین است. تنها تفاوتی که در جامعهٔ -از نظر فرهنگی- جوانِ ما دیده می‌شود این است که معیار‌ها بیشتر از پیش گم می‌شوند و هر کج سلیقگی، بی‌قوارگی و ساده‌اندیشیِ ناشی از بی‌دانشی را که عوام برایش تعریفی نمی‌یابند، نوآوری معرفی می‌کنند و چه فراوان نوآوران نونهال در عرصه موسیقی که حوصله درس و مکتب و معلم را نداشته و به دلیل شلختگی و بی‌حوصلگی مواج در جامعه امروز ما، راه سخت فراگیری و شناخت ریشه‌ها را طی نکرده و یک شبه روشنفکر نواندیش و هنرمند نوآور شده‌اند و البته استاد هم‌. گویی نوگرایی و نو‌پردازی ربطی به شناخت عمیق از سنت و ریشه‌ها ندارد و انگار نه که بدعت آخرین مرحلهٔ تعالیِ هر دانش است. نوآوران یک شبه آمده، یک شبه فراموش می‌شوند که علم بدون کمال و ثروت بدون زحمت، حتی در جامعه‌ای که آن را تقدیر می‌کند، به حسب قانون زمانه، ناپایدار، گذرا و البته مخرب و بنیادکن است.

هادی آذرپیرا و علی بهرامی‌فرد به تناسب جوانیشان راه بسیاری را با صبر و عشق هموار کرده‌اند تا در مهر شهر کرج به هم رسیده‌اند و کماکان با مهر، حرمت و اتصال به بزرگان موسیقی پیش می‌روند. یکی از ارادت به مکتب فکری و تکنیکی استاد وارسته جناب بیگچه‌خانی شروع و در خدمت استاد گرامی جناب محمدرضا خان لطفی خوشه‌چینی و نمو کرده و دیگری در مکتب بزرگوار بی‌همتایی نظیر جناب استاد پایور آغاز و از دیگر معلمین نیز در ادامه راه بهره برده است.

با چنین پیشینه‌ای حاصل همکاری این دو نوازندهٔ با استعداد، هر چه که باشد، به موسیقیمان خواهد افزود، خصوصاً اینکه با کار، ممارست و وسواس فراوان کنار هم گذاشته شده باشد. دونوازیشان تنگاتنگ و در هم تنیده و جور، که عشق به یکدیگر از آن مشهود است و جملاتشان که ریشه در تاریخ و گذشته این موسیقی دارد دلچسب و پخته و البته بدیع. در ادامهٔ این راهِ طولانی، آرزوی درستی و خستگی‌ناپذیری برایشان دارم و امیدوارم که در پیشرفتشان نهایتی نباشد تا الگوی هم‌نسلان خود باشند و افتخار استادانشان.

کیهان کلهر