«چالش شوخی جدی شد.
شوخی راز بقای اجتماعی و رمز ماندگاریِ تاریخیِ ماست. در فرهنگ ایرانی تا وقتی با چیزی شوخی نشود، جدی، ماندگار و اثرگذار نمی‌شود.
شوخی با بزرگان و مسائل مهم، به مراتب فراتر از تفریح بوده و ریشه‌های متعدد و حتی متضادی دارد.
بعضی از کارکرد‌های شوخی:

تخلیه عاطفی-هیجانی
کاهش فاصله قدرت (اعم از سیاسی، خانوادگی و…)
کاستن از تلخی تبعیض
فراموشیِ مقطعی مشکلات یا خلسه موقت
انتقاد اجتماعی
اعتراض مدنی
بیان حقایق و دقایقِ سنگین
تذکر و تلنگر در قالب متلک
زبان هنری و بیان هنرمندانه
پوشش رسانه‌ای و پویش تبلیغاتی
شوخی جنسی هم، گاهی واکنشی به مارپیچ سکوت و تغافل عمدی نسبت به این غریزه جدی است و البته ملاحظات اخلاقی زیاد و تحلیل‌های دقیقتری هم داره که به وقتش بهش میپردازم..
انقد با طنز ناز ناخونک خندیدم که نگو. از همون خنده‌های توی برنامه؛ از تهِ دل. خصوصاً نقش من، از همه بامزه‌تر نوشته و اجرا شده بود. موافقید؟
اگر خودمان در تولید طنز، فعال و صاحب سبک نباشیم، مبتلا به پاپاراتزی‌های سخیف و غیراخلاقی می‌شویم.
لطفاً هنرمندان ناخونک رو تگ کنید.
بازم از طنز و شوخی کلامی و تصویری استقبال میکنم. حاضرید؟»