حسن معجونی در کارگاه «تجربیات صحنه: بازیگری» عنوان کرد: یک زمانی من شیفته تئاتر شدم که خودم در سینمای جوان مشغول به کار بودم اما تئاتر همواره برایم یک فضای خوبی را داشت که این در سینما و تلویزیون وجود ندارد.

وی با اشاره به اینکه دیگر همه به واسطه فضاهای مجازی و فیلم ها با تئاتر فرنگی آشنا هستند، افزود: یک مبحث مهم در بحث تئاتر قراردادی است که در نمایشنامه وجود دارد از روز اول هم به چشم من خورده و آن را مهم می‌دانم چرا که روز به روز متحول می‌شود. هنرمندان تئاتر شهرستان هم تابع این قراردادها هستند که از فردی که گفتمان نمایش ایرانی دارد، نشأت می‌گیرد.

معجونی در ادامه افزود: زمانی که در شهرستان کار می‌کردم نکته‌ای مرا آزار می داد و آن هم بحث آشنایی با مکاتب بود چیزی که اصلا اهمیتی ندارد و آنچه مهم است چگونگی به نمایش گذاشتن اثر است. آنچه یک کارگردان تئاتر روی صحنه می‌اورد می‌بایست ناشی از باورهایش باشد وگرنه شناخت دنیای تئاتر بد نیست.

وی با اشاره به اهمیت آشنایی‌اش با دکتر علی رفیعی گفت: شانس بزرگ بازیگری من ایشان بود زمانی که آشنا شدیم، گروه تشکیل دادیم و دو سال در منزل ایشان تمرین بازیگری کردیم، چهار ـ پنج اثر به صحنه بردیم من از او بسیار آموختم هرچند هنوز هم به نظرم او را نمی‌شناسم چرا که او به خوبی زیبایی شناسی را درک می‌کند. اولین نمایش ما «خاطرات سال‌های شن» است که با جمعی از هنرمندان قدیمی کار کردیم.

وی با تأکید بر اینکه علی رفیعی او را با تئاتر رئالیستی با درون مایه روانشناسی نزدیک کرده، گفت: ما مخاطب فعال در تئاتر امروز را به خوبی شناختیم. این روزها شاید شکل اکار رفیعی را خیلی نداشته باشم اما از او خیلی آموختم و امروز سعی می کنم با قرادادهای خودم بازی کنم.

معجونی در ادامه اظهار داشت: زمانی که یک متن به دست بازیگر می‌رسد او باید خود را یک مبتدی بداند، حتی اگر پنجاه سال هم بازیگر بوده باشد و شاخصه‌ها و ویژگی‌هایش را بشناسد چر که هر متن متفاوت از دیگری است. در زمان تمرین هم بازیگر باید زیر و رو شود و مدام فکر کند که چطور می تواند پیشرفت کند و کیفیت کارش را ارتقا بدهد من سعی می‌کنم هر روز با نفس تازه‌ای از تماشاچی مواجه شوم چرا که واکنش‌های تماشاچیان مرا بیدار می‌کند.

منبع: فارس