تبدیل تهدید کرونا به فرصت

تعطیلی کنسرت ها دو پیامد منفی در پی داشته است یکی بیکاری بسیاری از نوازنده ها و عوامل فنی کنسرت ها در این ایام است که امیدواریم وعده های وزارت ارشاد در خصوص بهبود وضعیت معیشتی هنرمندان بیکار شده بزودی محقق شود اما پیامد دوم آن بعد روانی قضیه است که عدم برپایی کنسرت ها هم موجب سرخوردگی اهالی موسیقی و همچنین عدم نشاط علاقه مندان به کنسرت های موسیقی شده است که در این باره بسیاری از خواننده های مطرح بیکار ننشسته اند و تهدید کرونا را به فرصت تبدیل کردند و با هدف تزریق نشاط در جامعه از همان اواخر اسفندماه در صفحه‌های شخصی‌شان در فضای مجازی به‌تنهایی برای مخاطبانشان برنامه اجرا کردند که به شدت مورد استقبال مخاطبان قرار گرفت زیرا این عده از خوانندگان کاملا دلی و در ارتباطی صمیمی و بی واسطه  با مخاطبانشان آهنگ‌های درخواستی آنها را برایشان اجرا ‌کردند تا تحمل قرنطینه‌های خانگی را برای مردم ساده‌تر کنند که این اتفاق در سایر کشورهای دذنیا هم اتفاق افتاد و بسیاری از خوانندگان و نوازندگان جهان تصمیم گرفتند که به‌صورت خودجوش و بدون هیچ حمایتی از طرف ارگان‌های دولتی برای مخاطبانشان در فضای مجازی برنامه اجرا کنند.

آغاز روند نابودی “کنسرت آنلاین” با ورود شهرداری!

این روند زیبا تا اوایل فروردین ماه سال ۹۹ ادامه داشت تا اینکه شهرداری تهران با ورود بی مورد به این عرصه، نه تنها جلوی این طرح مردمی بصورت اتوماتیک گرفته شد بلکه با سیاست گذاری های اشتباه خود، حال و هوای عجیبی به فضای کنسرت آنلاین بخشید.

شهرداری تهران که در سال‌های گذشته رویدادی با عنوان «نوروزگاه» در ایام نوروز برگزار می‌کرد؛ امسال تصمیم گرفت با تغییر نام این رویداد به «نوروزخانه»، آن را به‌صورت مجازی و آن‌لاین برگزار کند، برای این منظور شهرداری با حدود ۱۵ خواننده قرارداد بسته و از آنها خواسته  بود که هر شب در برج میلاد به اجرای برنامه برای صندلی‌های خالی بپردازند، در عین حال این اجراها به‌صورت آن‌لاین پخش می‌شد و حتی به مناسبت تعطیلات عید فطر هم این برنامه ها تکرار شد.

اما این برنامه با دو ضعف عمده برخوردار بود یکی آنکه سایتی که به ‌عنوان پخش‌کننده آن‌لاین این اجراها معرفی شده بود، دچار مشکل فراوانی شد و بسیاری از مخاطبان مدت زیادی معطل  این سایت شدند و هیچگاه به لحاظ تعداد مخاطب نتوانست به آمارهای آنلاین کنسرت های مجازی و شخصی خواننده ها در اینستاگرام برسد .

ریخت و پاش نجومی از جیب مردم

اما  نکته دوم  و مهم تر موضوع هزینه های گزافی است که در این حوزه از سوی شهرداری تهران انجام میشود، کنسرت های آنلاینی که خواننده ها کاملا دلی و بدون دریافت هزینه برای مخاطبانشان در فضای اینستاگرام برپا میکردند حالا با پرداخت دستمزدهای بالای شهرداری تهران به خواننده ها برای حضورشان در سالن خالی برج میلاد کار را کاملا خراب کرد و این در ذهن مردم تداعی میشود که با توجه به همه مشکلات بالای مردم تهران، هزینه کردن شهرداری در حوزه کنسرت آنلاینی که توسط خواننده ها کاملا رایگان انجام می شد چه توجیهی دارد؟ و آیا برای این بذل و بخشش بی دلیل از جیب بیت المال علت قانع کننده ای دارد؟

از سوی دیگر پیگیری‌های برخی خبرگزاری ها در این مدت نشان می‌دهد که برخی چهره های حاضر در این فستیوال از ۲۰  میلیون تا ۵۰ میلیون تومان برای حضور و اجرای زنده در این فستیوال دریافت کرده اند.

در واقع این کنسرت‌های آنلاین «نوروزخانه» شهرداری؛ آن طور هم که می‌گویند رایگان نیستند. این کنسرت‌ها تنها برای مخاطبان رایگان است و گروه‌های حاضر در این رویداد قراردادهایی دارند که رقم‌های بالایی هم بابتِ هر اجرا دریافت می‌کنند.

پشت پرده دخالت بدموقع 

از سوی دیگر اپراتور بزرگ “ایرانسل” هم با برپایی کنسرت همایون شجریان راه اشتباه شهرداری تهران را در این خصوص ادامه داده است و شب گذشته با برپایی کنسرت آنلاین همایون شجریان در تالار وحدت موج عجیبی از نارضایتی مخاطبان را در فضای مجازی در پی داشت که این دسته از مخاطبان به خاطر سرعت پایین سایت مورد نظر موفق به تماشای اجرا نشدند.

در مجموع باید گفت، پشت پرده دخالت بد موقع شهرداری تهران و ایرانسل به طرح “کنسرت آنلاین” یک دلیل واضح و آشکار بیشتر ندارد و آن اینکه این نهادهای دولتی و نیمه خصوصی صرفا برای پوشاندن ضعف هایشان و خودنمایی مجموعه خود دست به چنین اقدامات نمایشی میزنند و در نهایت با انجام هزینه های بالا و سیاستگذاری اشتباه مرگ زودهنگام طرح مردمی “کنسرت آنلاین” را رقم زدند.