حبیب‌الله صادقی در سال ۱۳۳۶ در خانواده‌ای سنتی در محله تهران‌نو چشم به جهان گشود. از همان سال‌های کودکی در محل کار پدر با نام روزنامه اطلاعات آشنا شد، همان‌جایی که سال‌ها بعد او و یکی از برادرانش به عنوان روزنامه‌نگار در بخش تحریریه مشغول به کار شدند. وی نخستین بار نقاشی را در ۸ سالگی شروع کرد و از همان دوران جرقه‌های علاقه وافرش به نقاشی برای همگان روشن شد.

زنده‌یاد صادقی از محضر استادانی همچون اصغر محمدی، محمود فرشچیان، سید مهدی حسینی، مجید مهرگان، هانیبال الخاص، مارکو گریگوریان، پرویز تناولی، حبیب الله آیت‌اللهی، جواد حمیدی و محمود جوادی پور بهره جست و در کنار کاظم چلیپا و ناصر پلنگی و چند تن دیگر جزو هسته اولیه جریان موسوم به نقاشان انقلاب شد.

دغدغه اصلی او ماهیت هنر ملی، دینی، ایرانی و انقلابی بود و از جمله نقاشانی بود که در زمینه هنر عاشورایی فعالیتی گسترده و تأثیرگذار داشت و در دانشگاه‌های مختلفی همچون دانشکده هنر، دانشگاه شاهد، دانشکده هنر دانشگاه تربیت مدرس، دانشگاه الزهرا و واحد هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز به آموزش هنر و مدیریت هنری پرداخت.

عضویت در واحد تجسمی حوزه هنری، عضویت پیوسته در فرهنگستان هنر جمهوری اسلامی ایران و ریاست موزه هنرهای معاصر تهران از مهمترین سوابق مدیریتی او به حساب می‌آید. وی ۵ مرداد ۱۴۰۱ به دلیل عارضه قلبی دار فانی را وداع گفت.