آوای ایرانیان: ۹ سال پیش در چنین روزی ناصر عبداللهی، خواننده جوان موسیقی پاپ به صورت مشکوکی درگذشت؛ علی‌محمد مودب به پاسداشت عبداللهی شعری را تقدیم او کرد

به گزارش آوای ایرانیان، امروز سال‎روز درگذشت یکی از ستاره‎های درخشان ولی زودغروبِ هنر امروز است. نه سال پیش در چنین روزی زنده‎یاد ناصرعبداللهی ستارۀ درخشان موسیقی پاپ و خوانندۀ محبوب مردم ایران از میان ما رفت. عبداللهی هنرمندی بود که توانست توامان با ترانه‎های عاشقانه و ترانه‎های اجتماعی و مذهبی خود به چهره‎ای متمایز و موفق در فضای موسیقی امروز تبدیل شود. همچنین با مرور آثار او می‎توانیم به اهتمامش در خواندن شعرهای فاخر پی ببریم، آن‎هم شعرهای فاخر و درخشان شاعران امروز؛ امری که برای اکثر خوانندگان امروزی قابل درک و دستیابی نیست. سطرهای درخشان شعر امروز و شعر انقلاب در پیوند با موسیقی خاص و حنجرۀ قدرتمند عبداللهی لحظه‎ها و اتفاقات زیبا و شگفتی را رقم زدند. بسیاری از این شعرها مربوط به استاد محمدعلی بهمنی بودند و از دیگر شاعران انقلاب که عبداللهی سراغ شعرشان رفت باید به زنده‎یاد قیصر امین‎پور، یوسفعلی میرشکاک و علی معلم دامغانی اشاره کرد.

نه سال پیش، پس از درگذشت غریبانه و مظلومانۀ ناصر عبداللهی، علی‎محمد مؤدب، شاعر توانای کشورمان غزلی زیبا به یاد این هنرمند ارزشمند و با قدردانی از او سرود، که در ادامه می‎خوانید:

گلو می‎داند و آواز می‎داند صبوری را
چه خوش می‌‎خواند این نزدیک دل، اندوهِ دوری را

به داوودی‌ترین الحان، صدا سرگرم اعجاز است
که تا مرهم گذارد واژه‌ واژه، زخم کوری را

صدا برهم زده بازار منبر را و مُفتی را
گشوده دیده مکتبخانۀ علم حضوری را

غم پنهان شادی را چه خوش می‌خواند این مطرب
چه کس آموخته آیین عرفان، این چگوری را

چرا شبکورها تن می‌‎زنند از تابش بانگش
مگر نو کرده‎است آهنگ مرغان سحوری را؟

کمند افکنده با هر رشته، گیسویش به هر سویی
که می‌‎لرزاند از شوق اسارت‌، ‌پای حوری را

*

چنان زنده است چشمانش که می‌‎ترسم براندازد
به مرگی این چنین پاکیزه‌،‌ رسم مرده‌شوری را