شهرام ناظری که در کنارِ مردم پشت درِ بسته و پلمپ شده به انتظار نشسته بود، در آخرین ساعت شامگاه جمعه (ساعت ۲۴) ششم مرداد، به علت فشار و خستگی به بیمارستان منتقل و بستری شد.

این هنرمند کرد، موسیقی‌دان و خواننده محبوب ایرانی که شهرت بین المللی دارد، سبک جدیدی از موسیقی را آمیخته به ادبیات حماسی و عرفانی ایران با بهره‌گیری از اشعار مولوی و فردوسی ابداع کرده است.

وقتی خبر فجیع فوق را در رسانه‌ها خواندم، حکایت زیر از گلستان سعدی به یادم آمد که آن را برایتان یادآوری می‌کنم:

«وقتی در سفر حجاز طایفه‌ای جوانان صاحب دل هم دم من بودند و هم قدم، وقت‌ها زمزمه‌ای بکردندی و بیتی محققانه بگفتندی و عابدی در سبیل منکر حال درویشان بود و بی‌خبر از درد ایشان. تا برسیدیم به خیل بنی هلال، کودکی سیاه از حی عرب بدر آمد و آوازی بر آورد که مرغ از هوا در آورد. اشتر عابد را دیدم که به رقص اندر آمد و عابد را بینداخت و برفت. گفتم ای شیخ در حیوانی اثر کرد، ترا همچنان تفاوت نمی‌کند!؟

دانی چه گفت مرا آن بلبل سحری/ تو خود چه آدمیی کز عشق بی خبری

اشتر به شعرعرب درحالتست و طرب/ گر ذوق نیست ترا کژ طبع جانوری…

بذکرش هر چه بینی در خروش است/ دلی داند درین معنی که گوش است

نه بلبل بر گلش تسبیح خوانیست/ که هرخاری به تسبیحش زبانیست.»