به گزارش ایسنا، نشست خبری کنسرت ارکستر زهی آرکو، سه‌شنبه (۲۱ آبان ماه) با حضور ابراهیم لطفی (رهبر ارکستر)، علی جعفری پویان (مایستر ارکستر)، نیما جوان (برگزارکننده این کنسرت) و پورنگ پورشیرازی (نوازنده) در تالار وحدت برگزار شد.

در این نشست خبری، سخنرانان درباره مشکلاتی که برای برگزاری کنسرت و ادامه فعالیت با آن روبه‌رو هستند صحبت کردند.

در ابتدای این نشست ابراهیم لطفی بیان کرد: چند سال پیش به تشویق برخی از شاگردانم تصمیم گرفتیم گروه را تشکیل دهیم؛ چون ارکستر زهی بود، نامش را «آرکو» گذاشتیم. اولین کنسرت را دی ماه ۱۳۹۷ برگزار کردیم و در شیراز و جشنواره موسیقی فجر هم کنسرت‌هایی داشتیم. قرار بود در این ارکستر از نوازندگان جوان استفاده شود؛ نوازندگانی از ۱۶ تا ۴۰ سال.

از او سوال شد که در کشورهای پیشرفته هم مخاطب موسیقی پاپ بیشتر از موسیقی کلاسیک است. برای آشتی موسیقی کلاسیک و مردم باید چه کرد؟ که پاسخ داد: وقتی صبح تا شب از تمام رسانه‌ها بیشترین حجم از موسیقی پاپ پخش می‌شود، به تبع مخاطب هم همان موسیقی را می‌شنود و دوست دارد. برای گسترش موسیقی کلاسیک و موسیقی‌های جدی بیشترین نقش را رادیو و تلویزیون دارد.

لطفی درباره قطعات اجرایی کنسرت گفت: در اولین اجرایمان قطعه‌هایی از موسیقی «باروک» را به صحنه بردیم. کنسرت پیش‌رو را با قطعه‌هایی از موسیقی «رومانتیک» اجرا خواهیم کرد. بردیا کیارس از اولین شاگردان من هستند و ابراز تمایل کرد تا در اجرای ما کنارمان باشد. من هم استقبال کردم. کیارس در حال حاضر خودش از استادان حوزه موسیقی است.

او اظهار کرد که ارکستر و هر فعالیت هنری جدی بازتاب و بیانگر قدرت و سطح فرهنگی آن کشور است و هر چه بهتر اجرا شود افتخاری است برای آن کشور. من توان فرهنگی هنری را از توان نظامی بالاتر می‌دانم.

ریشه‌های با ارزش موسیقی‌ ما در حال خشک شدن است

علی جعفری پویان با یادآوری اینکه پس از ۱۰ سال وقفه همکاری دیگری با معلم خود ابراهیم لطفی دارد، گفت: فعالیت‌های ارکستری مختلفی اتفاق افتاده تا موسیقی کلاسیک در ایران زنده بماند.
نماد زنده نگه داشتن موسیقی کلاسیک، تنها ارکستر سمفونیک تهران نیست. ارکسترهای کوچک و جانبی با کمترین امکانات و پشتوانه‌ها بار زنده نگه داشتن موسیقی کلاسیک را به دوش می‌کشند. از چند دهه پیش تا کنون ارکسترهای زیادی تشکیل شده اما به دلیل نداشتن حمایت های لازم، آرام آرام کنار رفته‌اند.

او ادامه داد: نباید یادمان برود که موسیقی متعالی و غیرمتعالی داریم. سبک‌هایی از موسیقی هستند که اگر نباشند، دیگر سبک‌ها نمی‌توانند از آنها خوراک بگیرند. خیلی از نوازندگان موسیقی کلاسیک می‌توانند به گسترش موسیقی‌های دیگر هم کمک کنند. ریشه‌های با ارزش موسیقی‌ ما در حال خشک شدن است. باید سه یا چهار ماه تمرین کنیم تا تنها یک شب اجرا داشته باشیم.

جعفری پویان سپس خاطرنشان کرد: اینکه بخواهیم از چنین کنسرتی حمایت شود واقعا خوب نیست. باید بدانیم موسیقی خوبمان در حال لطمه خوردن است و آدم‌های مهمی نیز در این زمینه در حال لطمه خوردن هستند. دوست ندارم در این زمینه منفی حرف بزنم ولی مدت‌هاست که ارکسترهای مختلفی تشکیل و منحل شده‌اند و این نگران‌کننده است.

او تصریح کرد: ما از تالار وحدت گله‌مند نیستیم بلکه از کسانی گله‌مند هستیم که برای موسیقی برنامه‌ریزی می‌کنند. جمعه باید برای اجرا بیاییم و ساعت ۸.۳۰ صبح به ما وقت برای ساندچک داده‌اند، گرچه این زمان کمی است.

جعفری پویان اظهار کرد که گاهی صدها کنسرت برگزار می‌شود اما تنها چند کنسرت ارزش هنری دارند. باید از گروه‌هایی که کار هنری واقعی انجام می‌دهند، حمایت کنیم. ابراهیم لطفی در آموزش و نوازندگی ساز ویولن کارهای بزرگی شکل داده است. اما باز هم برخوردی که با لطفی می‌شود، واقعا برخورد درست و حمایتی نیست.

او همچنین درباره جذب مخاطب به موسیقی کلاسیک گفت: ترفندهای زیادی برای جذب مخاطب وجود دارد، ولی موسیقی کلاسیک آدابی دارد که جامعه ما می‌خواهد از آن فرار کند. از دوستانی که در شاخه‌های دیگر هنر فعال هستند، می‌خواهیم همانگونه که ما عاشقانه برای موسیقی کار می‌کنیم، به ما کمک کنند. نمی‌خواهیم ذات هنر را تغییر دهیم و نمی‌خواهیم آداب را زیر سوال ببریم.

او ادامه داد: مسوولان فرهنگی باید از چنین ارکسترهایی حمایت کنند. ما محل تمرین نداریم. چرا نباید ارکستر آرکو بهترین سالن‌های تمرین کشور را داشته باشد؟ با هر ارکستری که در ژانر موسیقی کلاسیک فعالیت می‌کند، باید به گونه دیگری در حوزه فرهنگ و هنر برخورد شود. باید از این ارکسترها حمایت شود و حتی اجاره بهای سالن از این ارکستر دریافت نشود. نگران آرکو هستم و امیدوارم بتوانیم با همکاری و حضور هنردوستان به حیات این ارکستر ادامه دهیم.

برگزاری یک اجرا در تالار وحدت دشوار است

نیما جوان نیز در ادامه گفت: ما اکنون با نام آرکو کنار هم جمع شده‌ایم. اما پس از مدتی دیگر نام و عنوان مهم نیست و هدف اصلی به کمک برای ادامه حیات موسیقی کلاسیک تبدیل می‌شود. برگزاری یک اجرا در تالار وحدت بسیار سخت و دشوار است. یکی از مسائلی که داشتیم این است که نمی‌توانیم با مدیران دیدار داشته باشیم. هفته گذشته بالاخره توانستیم حمایتی از سوی بنیاد رودکی داشته باشیم.

او اضافه کرد: این سبک از موسیقی به حمایت‌های بیشتری نیاز دارد. در چند ماه گذشته ما انرژی بسیاری خرج کردیم و موجب خستگی‌مان شد. این مسئله ما را درباره اجراهای بعدی هم دچار چالش می‌کند. در اجرای سال گذشته خیلی از مسوولان فرهنگی آمدند و اجرای ما را دیدند. همه هم بعد از اجرا از ما تعریف و تمجید کردند و وعده حمایت‌های بسیاری به ما دادند. الان نزدیک به یک سال است که پشت درِ اتاق یکی از همین مسوولان فرهنگی هستیم تا داخل شویم و سلام بدهیم. توقع داریم که در برخی روزها سالن‌های تمرین بنیاد رودکی به صورت رایگان در اختیار ما قرار گیرد. به خصوص در روزهایی که این سالن ها خالی هستند.

جوان درباره سود مالی این اجرا گفت: عشق، ما را کنار هم جمع کرده است. سود مالی در چنین اجراهایی اصلا مطرح نیست و در کار هم نیست. همیشه مشکلات مالی با ما بوده و هست. مگر اینکه بتوانیم اسپانسر بگیریم که البته اسپانسرها تمایلی به حمایت از این نوع موسیقی ندارند. در کشورهای دیگر اگر اسپانسرها از موسیقی‌های جدی حمایت کنند، از معافیت‌های مالیاتی برخوردار می‌شوند، اما در ایران چنین چیزی اصلا نیست.

ما در رپرتوار این کنسرت یک قطعه اجرا می‌کنیم که اگر در رسانه‌ها به‌خوبی معرفی شود، بی‌شک با اقبال زیادی مواجه می‌شود و می‌تواند یکی از پرطرفدارترین قطعه‌های موسیقی در ایران باشد.

در پایان پویان پورشیرازی درباره تفاوت گوش دادن به قطعه موسیقی از طریق سی‌دی و کنسرت اظهار کرد: در اجرای زنده انرژی وجود دارد که میان مخاطب و هنرمند شکل می‌گیرد و با هم ارتباط برقرار می‌کنند.