آزاده امیری، کارشناس موسیقی و سرپرست گروه بانوان راستان دلنوشته ای را به یاد زنده یاد استاد خوشرو منتشر کرد.

به گزارش آوای ایرانیان، آزاده امیری، آهنگساز، نوازنده شناخته شده موسیقی ایرانی و سرپرست گروه موسیقی بانوان راستان نیز  همچون عزیزان دیگر این عرصه با همدلی و لطفشان به مجموعه نویسندگان پاسداشت های مکتوب «موسیقی ایرانیان» به یاد استاد خوشرو پیوسته که یادداشت این هنرمند را می توانید در ادامه بخوانید:

آنچه دردآور و بی بازگشت است هجرت راویان موسیقی غیر مکتوب و شفاهی نواحی ایران زمین است.

راویانی که با کوچ هر کدام از آنان بخش مهمی از موسیقی روایی مان نابود شده و به دست فراموشی سپرده میشود. چرا که بسیاری از این نغمات نه تنها مکتوب نشده اند و یا تعداد اندکی از آنها ثبت و ضبط شده است،که برای آموزش ظرائف بسیار آن، نیاز وافری است به حضور فیزیکی و آموزش رو در رو حافظان این نوع موسیقی و مشتاقان آن.

آقای خشرو یکی از وارثان و حارثان این گنجینه است.و حال آنکه ایشان راوی موسیقی است که متعلق است به خطه ای از ایران که به واسطه پیشینه و اقوامم به این منطقه وابستگی عاطفی ، شنیداری ، همزبانی و تجانس بسیار دارم.شاید اول بار آواهای او را کج دار و نیمه کاره در آوازها و لالایی های مادربزرگ مازنی زبانم شنیده ام،اما بعدتر که شنیدن همان نواهای آشنای کودکی از زبان ایشان برایم میسر شد، لطف و دلبستگی بسیاری برایم داشت. موسیقی و نواهایی که برای من یادآور شنیده های کودکی ام بود.شاید این تنها تجربه شخص من نباشد و بسیاری دیگر نیز موسیقی مازندران را از زبان روایت کننده او شنیده باشند و این موسیقی را با صدایش بشناسند و به خاطر بیاورند….

دریغ و صد افسوس که اینان میتوانستند رضایتمندتر زندگی کنند و بخوانند و بسازند و مکتوب کنند اگر حمایت و عشق و توجه بیشتری نسبت به موسیقی و خصوصا موسیقی نواحی ایران وجود داشت.

بدرود نغمه خوان موسیقی اجدادی ام. نیک میدانم که نوای موسیقی و عشق بدرقه راه روشن تو خواهد بود.