بررسی تولیدات نمایشی در شبکه های تلویزیونی و پلتفرم ها در خبرگزاری برنا ما را به آیتم هایی چون؛

-دستمزدها

-هزینه های تولید

– ممیزی ها

– بازیگران چهره

و… رساند.

محمود گبرلو، مجری و منتقد سینما در این باره گفت:

باتوجه به اینکه تمام سریال های شبکه نمایش خانگی را تماشا نکرده‌ام نمی توانم به صورت دقیق و جدی درباره آن ها نظر بدهم اما شبکه نمایش خانگی یک موقعیت طلایی برای تماشاگران است که بتواند در ابتدا خودش را سرگرم کند و سپس پیام های اخلاقی و آموزشی را که در نظر دارد در این شبکه ها پیدا کند.

گبرلو بیان کرد: اختلافات اخیری که درباره متولیان شبکه نمایش خانگی ایجاد شده موجب شده تا روند تولیدات شبکه نمایش خانگی با اشکالات جدی مواجه شده و حتی گاهی اوقات دیده شده که برخی مجموعه ها متوقف شده است اما دوباره پس از برطرف شدن اختلافات مجدد تولید آن آغاز شده است. همچنان مشخص نیست که متولی شبکه نمایش خانگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است یا سازمان صدا و سیما، هر دو نهادهای فرهنگی جامعه هستند اما با نگاه های بسیار متفاوت دارند. ساترا که زیرا مجموعه صدا و سیما است نگاه های متفاوتی نسبت به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی داردو طبیعتا سعی در ایجاد تغییرات عمده در شبکه نمایش خانگی دارد.

این منتقد سینما گفت: نکته مهم این است که هر حرکت، توقف و تولیدی اگر بر مبنای آمار و استدلال درست و جدی نباشد شبکه نمایش خانگی را دچار شکست و ورشکستگی می کند زیرا شبکه نمایش خانگی به اقتصاد مخاطبان وابسته است، مخاطبان هم زمانی که یک سریال یا مجموعه جذاب ببینند برایش هزینه می کنند، اگر قصه ای باشد که به روز و مرتبط با قصه های مخاطبان نباشد، بیننده نخواهد داشت مخصوصا در شرایط اجتماعی ما که با مسائل اجتماعی، اقتصادی و سیاسی زیادی مواجه هستیم.

گبرلو، منقد سینما و مجری ادامه داد: مخاطبان علاقه دارند تا مباحث گرانی، اعتراضات اجتماعی و ارتباطات سیاسی مانند برجام یا توافق و … را هم در تولیدات شبکه نمایش خانگی ببینند، ضمن اینکه شبکه نمایش خانگی باید از یک ساختار محکم و محتوای مناسب برخوردار باشد که باعث جذابیت برای تماشاگران شود یعنی نمی توانیم به هر فردی اجازه ساخت سریال های شبکه نمایش خانگی را بدهیم زیرا ساختن سریال برای این شبکه خیلی سخت تر ساختن فیلم سینمایی یا یک مجموعه کوچک تلویزیونی است و باید یک کارگردان حرفه ای، تیم کارگردانی قوی و گروه فیلم نامه نویس حرفه ای وجود داشته باشند تا بتوانند سریال را در تولید کنند. تمام این مسائل اگر به درستی اجرا شود موجب رونق شبکه نمایش خانگی می شود اما اگر درست اجرا نشود مخاطبان پایگاه سرگرمی و تماشای فیلم ندارند.

گبرلو با اعتقاد بر مکمل بودن رسانه های تصویری در ایران و جهان، گفت: تلویزیون تکمیل کننده سینما و سینما تکمیل کننده تلویزیون است و طبیعتا شبکه نمایش خانگی که از این دو رسانه تصویری نشات گرفته است به سینما و تلویزیون نیازمند است و باید با برای برطرف کردن نیاز مخاطب هر سه رسانه با یکدیگر همکاری کنند اما متاسفانه تضاد و دوگانگی در مواضع و دیدگاه های محتوایی رسانه ها باعث شده اختلاف شدیدی در میان هنرمندانی که در این عرصه مشغول به فعالیت هستند ایجاد شود البته به نظر من این اختلاف نظر بیشتر در میان مدیران و سیاست گزاران وجود دارد و همین موضوع ضربه جدی وارد کرده است.

این متنقد سینما افزود: هنرمند در هر رسانه و هر شرایطی می تواند هنر خودش را ارائه دهد و هر موضوع و قصه ای را تبدیل به یک فیلمنامه خوب و جذاب کند. ممکن است این قصه گاهی در قالب سینما گاهی در قالب سریال تلویزیونی و گاهی در قالب سریال شبکه نمایش خانگی ساخته و تولید شود؛ نکته مهم این است که اگر این رسانه ها بخواهند حرف جامعه را بزنند نیازی به این اختلافات شدید نیست.

گبرلو بیان کرد: معضلی که وجود دارد این است که داخل سینما فیلمی ساخته می شود اما مورد تایید تلویزیون نیست یا داخل شبکه نمایش خانگی مجموعه ای ساخته می شود که مورد تایید تلویزیون نیست، اگر دقت کنیم فیلم های سینمایی روز از تلویزیون پخش نمی شود و یا اینکه سریال های نمایش های خانگی به پایان رسید در شبکه های تلویزیون پخش نمی شود؛ این معضل می شود که هم تماشاگران و هم هنرمندان سرگردان می شوند و نمی دانند با چه برنامه ریزی و آهنگی خودشان را تنظیم کنند.

او ادامه داد: نمی شود که فیلم و یا سریالی در کشور ساخته شود و یک گروه آن را بپذیرند و گروه دیگر نه! زیرا همه باید از یک چارچوب حاکمیتی پیروی کنند. چندین سال است که فیلم های سینمایی روز تولید و اکران می شود اما در تلویزیون پخش نمی شود و تنها یکسری فیلم های قدیمی و کهنه مدام پخش می شود و به نظر من یک اشکال جدی در سیاست گزاری و استراتژی اصولی رسانه ملی است زیرا اگر تولیدات داخلی را با نیازهای مخاطبان و متناسب با فرهنگ داخلی تنظیم نکنیم مجبور می شویم برای سرگرم کردن مخاطب به پخش فیلم های خارجی که به فرهنگ ایرانی نزدیک نیستند متصل شویم اما خیلی بهتر است که ما فیلم های خودمان که به فرهنگ ایرانی هم نزدیک تر است برای مخاطبان پخش کنیم.

محمود گبرلو در پایان گفت: امیدوارم روزی بیاید که تلویزیون متوجه شود که سینما می تواند کمک بسیار بزرگی برای جذب سینمای ایران و تماشاگر ایرانی کند. در دنیایی که از طریق اینترنت و ماهواره می توان به روز ترین فیلم ها را دید تلویزیون نمی تواند از این دنیا عقب باشد. این ممسئله ای است که باید هم به لحاظ فقهی و شرعی موانع را برطرف کنیم و هم موانع قانونی برای تماشای فیلم ها را از میان برداریم. اگر فیلم های خارج را با مقداری سانسور ضروری از شبکه های تلویزیون پخش کنیم خانواده ها هم با خیال راحت فرزندان را به تماشای برنامه های تلویزیونی تشویق می کنند. این موضوع به فهم و رشد و تفکر بیشتر کمک می کند.

رضا صائمی، منتقد سینما در باره این موضوع به خبرنگار برنا گفت:

نه تنها در شبکه نمایش خانگی که اساسا در دنیای نمایش و سینما بیش از ژانر، این قصه و درام است که به عنوان مهمترین عامل جذب مخاطب شناخته می شود. در واقع مخاطب، قصه خوب را دوست دارد و دنبال می کند فارغ از اینکه داستان در کدام ژانری روایت می شود. در همین یک دهه اخیر می توان دید که فیلم های اجتماعی که اغلب تلخ هم بودند مورد توجه مخاطبان قرار گرفته و گاه برخی از آنها فروش بیشتری از آثار کمدی هم داشتند. واقعیت این است که ژانر ذاتا واجد ارزش نیست و هیچ ژانری به ژانر دیگر برتری ندارد این قصه و شیوه روایت است که می تواند یک فیلم یا سریالی را جذاب یا دافعه برانگیز کند. بنابراین مهمترین معیار و مولفه ای که باید در مخاطب شناسی نمایش خانگی در نظر گرفته کیفیت قصه و شیوه روایت آن است. کمدی یا جدی بودن آن، مسئله ثانویه است.

این منتقد سینما بیان کرد: من در میان سریال های نمایش خانگی، پوست شیر، رهایم کن، آکتور و سرگیجه را دیده ام و بیشتر از بقیه پسندیده ام، البته نه به یک سطح و میزان. در این میان «پوست شیر» به دلیل فیلمنامه منسجم و جزیی نگرانه تر بیش از سایر آثار مورد توجه من قرار گرفت و به ویژه فصل یک آن نمونه ای از یک سریال سازی استاندارد و شاخص بود. سریال «رهایم کن» هم به دلیل موقعیت بین ژانری اش که یک عاشقانه تاریخی با رگه هایی از ملودرام خانوادگی است سریال خوبی است. در این میان نباید نقش بازی های خوب بازیگران را هم در جذابیت اثر نادیده گرفت.

رضا صائمی در پایان گفت: سریال آکتور شاید متفاوت ترین سریال نمایش خانگی در این مدت بود که هم به تئاتر پهلو می زد و هم خود بازیگری را به مثابه یک کنش در زندگی دستمایه داستان خود قرار داده بود و در نهایت با جنس تازه ای از سریال سازی در آکتور مواجه شدیم که یک پیشنهاد تازه بود و البته مخاطبان خاص تری را هم با خود همراه کرد. ما به تجربه فرم، ساختار، قصه و روایت های تازه در عرصه سریال سازی نیازمندیم و هیچ کیفیتی مهمتر از خود قصه نیست.