به گزارش آوای ایرانیان به نقل از روابط عمومی شهرکتاب، پیام رونق – آهنگساز و نوازنده – ۳۰ تیرماه در کنج دیجیتال شهر کتاب مرکزی حضور یافت.

او با اشاره به این‌که در حال آماده‌سازی آلبوم تازه‌ای برای عرضه به بازار موسیقی است، گفت: آلبوم بعدی‌ام که هنوز نامش را انتخاب نکرده‌ام، در حوزه الکترو جَز است و از بابک صفرنژاد خواهش کرده‌ام به‌عنوان سولیست با ما همکاری کند. البته این آلبوم، یک سولیست پیانو هم خواهد داشت که نامش را فعلا نمی‌گویم.

وی همچنین با بیان این‌که یوز ایرانی در وضعیت بسیار بحرانی‌ای به سر می‌برد، گفت: عواید حاصل از فروش آلبوم بعدی هم به انجمن حفاظت از یوز ایرانی تعلق می‌گیرد. همین‌جا هم از همه دعوت می‌کنم به این انجمن بپیوندند، چراکه هرچه تعداد ما بیشتر باشد، بهتر و موثرتر می‌توانیم از این گربه‌های زیبا و دوست‌داشتنی اصیل ایرانی حمایت کنیم.

این آهنگساز همچنین درباره نخستین آلبومش، توضیح داد: بهمن سال گذشته، زمانی که آلبوم گیل‌گمش منتشر شد، افراد بسیار زیادی از من پرسیدند که چرا از دیجیریدو در قطعات این سی‌دی کمتر استفاده شده است؟ جواب من این است که این ساز، یک ساز ملودیک نیست، بلکه به یک ساز ضربه‌ای و کوبه‌ای تبدیل شده و زمانی جذابیت دارد که اصوات الکترونیکی و آکوستیکی در کنار آن بیایند و به گوش برسند. به علاوه، اگرچه این آلبوم را خودم منتشر کردم، اما دلیلی نمی‌دیدم که دیجیریدو در تمام قطعات باشد و همان اندازه کافی بود. در واقع دوست داشتم فضا برای دیگر دوستان نوازنده‌ام نیز در آن آلبوم وجود داشته باشد و حالا هم اصلا پشیمان نیستم.

رونق با اشاره به این‌که ساز دیجیریدو مربوط به مردم شمال استرالیاست، گفت: سازی مانند دیجیریدو که ‌قدیمی‌ترین ساز دنیاست، قبل از این‌که جنبه‌های غنایی داشته باشد، جنبه حماسی دارد و مربوط به زمانی است که پدران ما برای امرار معاش، شکار می‌کردند و می‌خواستند برای یکدیگر پیام و نشانه بفرستند.

وی ادامه داد: بعدها هم جادوگر قبیله بود که از این ساز و به‌طور کلی از موسیقی استفاده کرد. جادوگر قبیله در واقع طبیب، عارف و درمانگر بود و علاوه بر استفاده از گیاهان دارویی، از موسیقی هم برای درمان بیماری‌ها استفاده می‌کرد. در حالی که ما از اوایل قرن بیستم بود که به طور جدی، به موسیقی درمانی به‌عنوان یک شاخه جدی از علم نگاه و آن را دنبال کردیم.

رونق همچنین در بخش دیگری از سخنانش اظهار کرد: طراحان سازهای بادی همیشه به نوعی سازها را طراحی می‌کنند که نوازنده بتواند طول لوله را کوتاه و بلند کند و فرکانس را تغییر دهد؛ مثلا سوراخ‌هایی را روی لوله تعبیه می‌کنند اما دیجیریدو، هیچ‌کدام از این قابلیت‌ها را ندارد. در حقیقت، این ساز، سازنده افکت، بخصوص افکت‌های لطیف است.

این نوازنده بیان کرد: اولین‌باری را که می‌خواستم این ساز را در ایران معرفی کنم، هیچ‌وقت از یاد نمی‌برم؛ سال ۸۷ و در کنسرت گروه دارکوب بود که روی سن رفتم و بعد از این‌که مردم ساز را دیدند، آهی از سر تعجب کشیدند، وقتی شروع به نواختن کردم، همه ۹۰۰ نفری که در سالن اریکه ایرانیان بودند، برای پنج ثانیه خندیدند. بعد از یک دقیقه سکوت کردند و در اواخر اجرا بود که متوجه شدند، یک صدای تازه به موسیقی‌ای که همیشه می‌شنیدند، اضافه شده است.

رونق همچنین گفت: چهار سال طول کشید تا دیجیریدو را به مردم بشناسانم، بخصوص که کسی آن را جدی نمی‌گرفت. چهار سال هم طول کشید تا صدابرداری سالنی آن را به همکاران صدابردار آموزش دهم.

وی با بیان این‌که طی این سال‌ها به کسانی که این ساز را دوست داشته‌اند، آموزش داده‌ام، گفت: همیشه گفته‌ام که دیجیریدو قبل از این‌که ساز باشد، ابزاری برای بهتر زندگی کردن است به دو دلیل؛ اول این‌که تکنیک‌های خوبی برای تنفس به نوازنده یاد می‌دهد، طوری که اگر بخواهد ساعت‌ها ساز بزند، صدای ساز قطع نشود که این شیوه، شکل متعالی نفس‌گیری در میان سازهای بادی است و دوم این‌که نوعی عرفان است چون با نواختن این ساز، انرژی‌های مثبت و منفی را وارد روح می‌کنیم. در حقیقت آنچه برای یک نوازنده دیجیریدو اتفاق می‌افتد، شباهت بسیار زیادی دارد به آنچه برای کسانی رخ می‌دهد که یوگا انجام می‌دهند. یعنی ما هم می‌توانیم بر اعصاب غیرارادی مسلط شویم و بر اثر استمرار می‌توانیم بر جسم و روح مسلط باشیم.

رونق افزود: نوازندگان دیجیریدو بعد از دو دقیقه ذهن‌شان از کلمات خالی و در نهایت، از تصویر خالی می‌شود، یعنی همان مدیتیشنی که مردم با آن بیشتر آشنا هستند.

در این مراسم، بابک صفرنژاد، سروش قهرمان‌لو و جمعی دیگر از موسیقی‌دانان و پرکاشنیست‌ها حضور داشتند.