اگر کارگردانان و نویسندگان به سراغ سوژه‌های جذاب و فضاهای متفاوت و متنوع بروند حتماً مخاطبِ ما تلویزیون را به هر نوع فضای نمایشی و رسانه دیگری ترجیح می‌دهد؛ اما چرا «آچمز» موفق نبود؟

به گزارش آوای ایرانیان، «آچمز» چند روز است که آنتِن را به سریال «بانوی سردار» پرویز شیخ طادی تحویل داده و بعد از مدتی فقدان یک کار تاریخی، ماجرای مبارزات بی‌بی‌مریم سوژه یک اثر نمایشی تلویزیونی شده است. البته «بوی باران» کماکان روی آنتن است و «سلام آقای مدیر» هم با آمدنِ «مرضیه» ویژه ایام محرم با آنتِن وداع می‌کند.

شب‌هایی که تلویزیون در اختیار سه سریال زیر متوسط قرار گرفته و البته با حرف و حدیث‌هایی از جنسِ تناقض، کپی‌برداری، استفاده از افراد خاص و محتواهای قابِلِ حدس و غیرجذاب همراه شد. این روزها مردم منتظرِ یک اتفاقِ خوب سریالی هستند، چون با سه سریال «سلام آقای مدیر»، «بوی باران» و «آچمز» که به تازگی تمام شده،‌ مخاطبِ پیگیر تلویزیون از سَرِ ناچاری بخشی از اوقات فراغت خودش را با سریال‌های صداوسیما گذراند.

زیرا سریال‌ها عمدتاً جذابیت،‌ نوآوری و داستان‌های فراگیر و با کششی نیستند. با آنکه بعضی از بازیگران حرفه‌ای و عوامل کاربلد هنری و فنی در تولید آن‌ها سهیم هستند اما حضور آن‌ها نتوانسته است به غنی و قوی شدن سریال‌ها کمک کند. چون مشکل سریال‌های تلویزیون، فیلمنامه و عدم استفاده از نوآوری و خلاقیت در انتخاب سوژه‌هاست.

از طرفی آنتِن را هم به گونه‌ای تنظیم کرده‌اند که هر شب در همه شبکه‌ها سریال نمایشی روی آنتن برود و برای پُرکردن این کنداکتور نیازمند تعدد سریال‌سازی است. در این راستا حتماً عجله در تولید، عدم تأمل در برنامه‌ریزی و انتخاب سوژه و طراحی فیلمنامه دچار ضعف‌های مهمی می‌شود. از طرفی دیگر با کوچِ برخی از فیلمسازان و تهیه‌کنندگان به شبکه نمایش خانگی، تلویزیون بیشتر با یک عده خاص کار می‌کند.

کار کردن با یک عده خاص فارغ از هر عیب و نقصی، نگاه‌های یکسویه و خالی از تفکر جامع را در ساخت سریال‌های نمایشی دخالت می‌دهد. در حالیکه ما با یک جامعه چندین میلیونی و افکار و سلایق متفاوت روبرو هستیم و این جامعه و جوانِ مشتاق نیازمند محتوا و سوژه‌های جذاب و درگیرکننده است.

بدون شک نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم این مخاطب با وجود رسانه‌های متعدد و سریال‌های عجیب و غریب در فضاهای مختلف، بیننده پروپاقُرص و پیگیرِ «آچمز» مهرداد خوشبخت باشد.

البته اگر کارگردانان و نویسندگان به سراغ سوژه‌های جذاب و فضاهای متفاوت و متنوع بروند حتماً مخاطبِ ما تلویزیون را به هر نوع فضای نمایشی و رسانه دیگری ترجیح می‌دهد.

چرا «آچمز» را بسیاری از منتقدین و کارشناسان یک کمدی ناموفق تکراری می‌دانند؟ چون یادآور ملودرام‌های سطحی هندی است. هرچند از فضاسازی کمتر تکراری بهره‌مند است اما از منظر داستان و سوژه مخاطب را به یاد آن دوقلوهای از هم جدا که در انتها به هم می‌رسند می‌اندازد.

واقعاً در این روزگار، کارگردان ما نمی‌تواند با ماجراهای عاشقانه، کودکی و زندگی شخصیت نه چندان نرمال مصیب برای مخاطب، جذاب باشد و تماشاگر را همپای قهرمان‌های آن وارد پیچ و خم رخدادها و حوادث «آچمز» نمی‌کند.

«آچمز» در واقع یک شبه ملودرام هندی است که پیشتر و بارها نمونه‌های آن در جهان، سینمای ایران و تلویزیون ساخته شده است. شاید قریب به هزار فیلمِ هندی، آمریکایی، ترکی و عربی با مضمون دوقلوهای از هم جدا که در پایان به هم می‌رسند را شاهد بوده‌ایم.

منبع: تسنیم