کنسرت‌های بزرگ و جوایزی که در مسابقات موسیقی نصیب سبک پاپ کره‌ای شده نشان از رشد روزافزون آن دارد. نکته مهم این است که ترانه‌های پاپ کره‌ای به زبان انگلیسی و با رقص‌های غربی اجرا می‌شود و عملاً فقط هنرمندانش کره‌ای هستند.
آنها در واقع عروسک‌های هستند که به اسم سرگرمی، شب و روز نوجوانان و جوانان را پر می‌کنند اما عملاً نسل جدید کره را با فرهنگ غربی انس می‌دهند. نقل شده تیفانی از اعضای گروه «نسل دختران» گفته در حالی که قد او ۱۶۲ سانتی متر است فقط ۴۸ کیلو وزن دارد و تازه با وزن، سنگین‌ترین عضو گروه خود است که او را با الفاظی مانند «خوک» خطاب می‌کنند.
به نفع صنعتداران پاپ کره‌ای است که خوانندگان نوجوان را استخدام کنند که هم از نظر جسمی ظریفتر و هم از نظر کاری گوش بفرمانتر هستند اما این دقیقاً به ضرر خوانندگان کم سن و سال است زیرا تحمل مسائل جنسی را در این حد ندارند. آنها باید همواره با جذابیت‌های جنسیِ خود ظاهر شوند و خیل عظیمی از طرفدارانشان در فضای مجازی نیز فقط به همین وجه قضیه توجه می‌کنند که تحقیر و شوک عظیمی به روان خوانندگان وارد می‌کند. تازه این خوانندگان بعضاً از سوی بنگاه‌داران مجبور به تن فروشی می‌شوند.
همه چیز از سریال‌های کره‌ای شروع شد؛ سریال‌هایی که فرهنگ، نوع پوشش و حتی سبک زندگی مردمان کره جنوبی را به نمایش می‌گذاشت و داستان‌های عاشقانه آن به قدری رمانتیک بود که جوانان کشورمان را به سمت سبک زندگی کره‌ای علاقه‌مند کرد و بعد از مدتی ما با نوجوانانی رو به رو شدیم که علاقه زیادی به زندگی در کره داشتند، لباس هایشان را با مد روز کره هماهنگ می‌کردند و کلاس زبان کره‌ای می‌رفتند تا بتوانند بیشتر خودشان را با سبک زندگی آ نها آشنا کنند.
از وقتی که پای چشم‌بادامی‌های کره‌ای با سریال‌های‌شان به جدول پخش تلویزیون باز شد بیشتر از ۱۵-۱۶ سال می‌گذرد، اگر چه هنوز باز پخش سریال‌های کره‌ای را می‌توانید از شبکه‌های مختلف رسانه ملی ببینید و حتی باز پخش این سریال‌ها هم طرفداران بسیاری دارد. سریال‌هایی که محبوبیت آنها با «یانگوم» و «جومونگ» به اوج خود رسید و بعد از آن ساعات زیادی از پخش تلویزیون را اشغال کرد تا تعدادشان حتی از سریال‌های ایرانی هم بیشتر شود. رفتار محبت آمیزی که تلویزیون با سریال‌های کره‌ای داشت کاملاً بی‌سابقه بود.
پیش از این هیچ کشور دیگری نتوانسته بود اینطور محصولات تولیدی‌اش را در فیلم و سریال در تلویزیون ایران ببیند. اما این فقط کشور ما نیست که درگیر محصولات کره‌ای شده است. موج سریال‌ها ومحصولات کره‌ای حالا چندسالی‌ست که نه تنها در کشور ما بلکه در دنیا شناخته شده است. موجی که این روز‌ها ۲۰ سالگی‌اش را جشن می‌گیرد. موجی که حالا مثل یک ویروس ویدئوکلیپ‌هایش، موسیقی‌های پرسروصدایش و رقص و آوازهایش بین نوجوان‌های ایرانی دست به دست می‌چرخد. روز به روز به تعداد کانال‌های هواداری‌اش اضافه می‌شود و هواداران کم سن و سال‌هایش برای پربازدید شدن ویدئوهایش در یوتیوپ سرودست می‌شکنند و در کلوپ‌های هواداری برای سلبریتی‌های چشم‌بادامی‌محبوب‌شان جیغ و هورا می‌کشند.
کشوری که تا دو دهه پیش تصویرش برای مردم جهان تصویر یک کشور سنتی و بسته و جنگ زده بود به یکباره آنقدر گروه‌های موسیقی و فیلم‌سازی‌اش محبوب شدند که دل نوجوان‌ها زیادی را قاپ زدند و خانواده‌هایشان را از این دلدادگی حیرت‌زده‌کرده‌اند.این موضوع تا جایی پیش رفت که تا پیش از شیوع کرونا اگر به در سفارت کره جنوبی می‌رفتید با عده زیادی از نوجوانان و جوانان رو به رو می‌شدید که در رویای رفتن به سئول بودند. اما سوال اینجاست چرا جوانان ما تا این حد به فرهنگ و سبک زندگی یک کشور دیگر علاقه‌مند هستند؟
0 دیدگاه در “ماجرای دلبستگی عجیب نوجوانان به پاپ کره ای”