به گزارش آوای ایرانیان این روزها حتما “آوازه خون” محسن چاوشی به گوش تان رسیده است؛ قطعه ای بازتاب های متفاوت و زیادی را به دنبال داشته است. “محسن  چاوشی” یکی از آن دست هنرمندانی است  که طی سال‌های گذشته حداقل در برخی از آثار خود نشان داد نسبت به فرم و محتوای خود دغدغه دارد و از همه مهم‌تر، خوراک فکری و فرهنگی مخاطب برایش مهم بوده است. هنرمندی که با اثر اخیر خود تحت عنوان «آوازِ خون» واکنش و تأثیرات مختلفی در رسانه و همین‌طور بسیاری از مخاطبان موسیقی به همراه داشته است. او با اینکه نسبت به برخی از مسائل منتقد است؛ اما در عین حال نشان داده دغدغه‌مند نیز هست. چاوشی درک مناسبی از واقعه عاشورا، هنر آیینی و فهم پیرامونی و اجتماعی دارد و سعی می‌کند با اتکا به ظرفیت‌های هنری خاص خود و همین‌طور ابزارهای به‌روز حوزه موسیقی، تصویری متفاوت و قابل‌فهم از ماجرای عاشورا به مخاطب خود القا کند. او در جذب مخاطب به معنی واقعی کلمه «ماهر» است؛ بدون هیچ حرف اضافی و حاشیه، به سراغ اصل ماجرا و مطلب می‌رود؛ درست مثل «آوازِ خون».

او در یک جایی از این قطعه می‌گوید؛ «عیبی نداره، بذار بگن که آواز خون بود و واسه تو روضه خون شد»، این بخش از شعر شاعر و اجرای محسن چاوشی، یک کلاس درس است. این نشان می‌دهد که هنرمند نسبت به محیط پیرامون، اعتقادات خود و بسیاری از مردم ارزش قائل است و مخالف و موافق را با هم به خود و اثرش جذب می‌کند. البته که او در صفحه شخصی خود اشاره می‌کند که این قطعه به‌نوعی ادای دین و نذری برای محرم است؛ اما مسأله مهم‌تر آن است که این فرهنگ به‌نوعی باید در بین هنرمندان دیگر نیز با یک جایگاه مناسب و در شأن مخاطب تکثیر شود. هنرمندان خواه یا ناخواه در شکل‌گیری شخصیت‌های اجتماعی افراد تأثیرگذار و الگو هستند و چه خوب که فرهنگ عاشورایی توسط همین هنرمندان تبلیغ شود و این کار چقدر می‌تواند در اعتلای فرهنگ و هنر تأثیرگذار باشد. آثاری مثل «آواز خون» در فضای فرهنگی کشور متأسفانه کم است.

این اثر به گواه اهل‌ فن، واجد عناصری از یک نمایش آیینی است؛ انتخاب کلمات برای شعر و حتی سرعت اجرای ضرب‌های این قطعه، منطبق بر فضای موسیقی عاشورایی است. همه اینها در کنار صدای چاوشی کمک کرده است این اثر، احساساتی را بازسازی کند که مستمع حماسه عاشورا، هنگام شنیدن به دست می‌آورد؛ اینکه با شنیدن یک روایت عاشورایی، خودش را در ظهر گرم سال ۶۱ هجری، صحرای سوزان کربلا و آن واقعه عظیم ببیند.

او به جز “آوازه خون” قطعات دیگری را در رثای واقعه عاشورا و کربلا برای مخاطبش خوانده است؛

«غریب مادر»؛ یک روایت موسیقایی از واقعه کربلا

قطعه «غریب مادر» یکی از آثار محسن چاوشی در رثای حضرت سیدالشهدا (ع) و واقعه جانسوز دشت کربلاست که سال ۱۳۸۳ با ترانه‌ای از مریم حیدر زاده منتشر شد. این قطعه یکی از آثار پرطرفدار آلبوم «نفرین» به عنوان یکی از آلبوم‌هایی که محسن چاوشی را به مخاطبانش آشنا کرد، لقب گرفت و توانست از همان ابتدا یک محسن چاوشی متفاوت را به شنوندگان معرفی کند.

«راه کربلا»؛ آغاز یک راه در تجلیل از سیدالشهدا(ع)

ترانه «راه کربلا» یکی از اولین آثار غیر رسمی محسن چاوشی بود که در سال ۱۳۸۴ توسط امیر ارجینی از ترانه سرایان و شاعرانی که طی سال‌های اولیه فعالیت چاوشی با او همکاری مستمری داشت، در اختیار این خواننده قرار گرفت. این اثر نیز یکی از کارهای اولیه چاوشی در حوزه تولید آثار مذهبی بود که توانست به عنوان یکی از مؤلفه‌های جدید ساخت تولید آثار موسیقایی این حوزه تبدیل شود.

«سلام آقا» آلبومی عاشورایی است که برخی از نشانه‌های موسیقی عزاداری مثل صدای دسته‌های سینه زنی، سازهای کوبه‌ای را در آن می‌شنویم.

در این آلبوم غیر از محسن چاوشی هنرمندان دیگری چون محمد علیزاده، مهدی یغمایی و رضا صادقی به عنوان خواننده حضور داشتند.

«حسین (ع)» و «عباس (ع)»؛ مرثیه‌ای برای حضرت سیدالشهدا و یاران کربلا

محسن چاوشی باز هم در سال ۱۳۹۹ که مردم به دلیل شیوع ویروس کرونا عزاداری متفاوتی را تجربه کردند دست به انتشار دو قطعه با نام‌های «حسین (ع)» و «عباس (ع)» زد.

در قطعه‌های «حسین» و «عباس» محسن چاوشی ترانه سرا، آهنگساز، خواننده، تنظیم کننده و میکس و مستر بود که باز هم انتقاداتی را در پی داشت که چرا او در همه حوزه‌های تولید حضور پیدا کرده است.

«محسن چاووشی» این روزها پدیده موسیقی پاپ به شمار می رود؛پدیده ای که نشان داده علی رغم انتقادات نسبت به برخی مسائل،اما دلش و کارش برای این سرزمین و اهل بیت«ع» می تپد.