صابر جعفری:
وقتی به اتفاقات موسیقی در  سال ۹۴ نگاهی می اندازیم، می بینیم چقدر ماجرا و هیاهو و هیجان در موسیقی ما موج می زند. دریغ که همه این هیاهوها در حاشیه است و به متن و اصل موسیقی توجهی نمی شود.
بخش عمده ای از جریان و اتفاق موسیقی ایران در این سال ها به این پرداخته شده است که چرا ارکستر سمفونیک نداریم و حال که داریم چرا حقوق نوازندگان و گروه کر کم است یا دیر پرداخت می شود ، چرا فلان رهبر،اجازه رهبری ارکستر سمفونیک را ندارد و چه جریانی جلوی این رهبران با استعداد داخل و خارج و با سابقه و محبوب مردم را می گیرد؟!
چرا سالن های خوب کنسرت اجازه اجرا به برخی خوانندگان و گروه ها را می دهند و به برخی نه ؟! تبعیض بین سبک ها و گروه های موسیقی را چه کسی تعیین می کند؟!
شایعه ممنوع الکار شدن چندین خواننده پاپ را چه کسانی پخش کردند تا آن نامه نگاری های بیهوده و حاشیه های فراوان پدید آید ؟
مشکلات خانه موسیقی و جبهه منتقدین خانه که نامه شان در اعتراض به وضعیت خانه موسیقی به بیش از ۷۰۰ نفر  رسیده و در مقابل اعضا و هیات مدیره خانه موسیقی به فکر شکایت از پژوهشگر ارزشمند موسیقی می افتد.
خواننده ای مردمی با سابقه ای درخشان در همکاری با نهادهای دولتی مصاحبه ای با یکی از شبکه های فارسی زبان معاند می کند و در عرض چند روز بخشیده می شود و در ایران کنسرت می دهد در حالی که بسیاری دیگر به جرم پخش نماهنگهایشان از شبکه های دیگر در تعلیق فعالیت چند ساله به سر می برند.
قانون کپی رایت و جای خالی اش همواره هنرمندان ایران را آزار داده و آنها را به ضعیف ترین قشر جامعه تبدیل کرده و برعکس جوامع در حال توسعه، هنرمند هیچ جایگاه اجتماعی در اقشار مردم ندارد و دیگر آلبوم موسیقی و نماهنگ برای هنرمند موسیقی ایران معنی ندارد و اجرای کنسرت، رویایی دست نیافتنی برای اغلب موزیسین های ایران شده است و قوانین سخت و دست و پاگیر ارشاد آنها را از برگزاری کنسرت منصرف می کند.
خوانندگی بانوان و عدم تعیین تکلیف برای آن، در سال ۹۴ به اوج خود رسید از جمله در اپرای عاشورا و تذکرهای شدیدی که از سوی مراجع عالیقدر به وزارت ارشاد داده شد.
روابط عجیب و افراد غیر متخصص تصمیم گیرنده در ارکستر سمفونیک ، موسیقی پاپ، کلاسیک ایرانی و حتی گروه های کر و در بدترین شکل ممکن در جشنواره موسیقی فجر امسال بیش از پیش پدیدار شده است و ضربه ای سهمگین به موسیقی ایران وارد کرده است!!
و آیا کسی از خود می پرسد که چه کسانی علاقه به ایجاد حاشیه و تفرقه بین موزیسین ها را دارند و هدف از این همه حاشیه چیست؟
چرا در تاتر مظلوم و گوشه نشین یا کشتی به گل نشسته سینما این حاشیه ها به این پررنگی دیده و خوانده و شنیده نمی شود؟!
چرا کسی نمی نویسد یا به این موضوع نمی پردازد که آیا حال ما خوب است ؟!
چرا کسی سراغی از متن نمی گیرد؟! که ترانه یا شعر فلان خواننده فلان سبک چه پاپ ، چه کلاسیک ایرانی و چه تلفیقی و کلاسیک ایرانی چقدر خوب و فنی و زیبا بود که دیگران الگو بگیرند و پیرو آن شاعر یا ترانه سرا شوند ! چرا جدول هفتگی بهترین آهنگ ، بهترین گروه موسیقی ، بهترین خواننده و بهترین تنظیم و بهترین نماهنگ و بهترین ترانه نداریم ؟! چرا همیشه به بدترین حالت ممکن به حاشیه می نگریم ؟! چرا تا به حال هیچ ایرانی جایزه گرمی دریافت نکرده ؟! چرا موسیقی ایران حتی یک اصغر فرهادی و شهرام مکری و عباس کیارستمی ندارد که یک جایزه جهانی معتبر دریافت کرده باشند در حد گرمی؟!
زیرا بیش از متن به حاشیه می پردازیم !! و این علاقه ی چه کسی یا چه گروهی است خدا می داند که حال ما خوب نباشد تا آنها بگویند حال همه ما خوب است … شما حالتان چطور است ؟!