این اثر تاریخی- روایی در سال جدید (۱۴۰۲) به چاپ رسیده و به فرازهایی از زندگی نخستین بانوی مسلمان، همسر فداکار رسول اکرم (ص) و مادر کوثر یعنی حضرت خدیجه کبری (س) می‌پردازد.

در بخشی از این کتاب چنین می‌خوانیم:

خدیجه (س) از جایگاهی بی نظیر در دفاع از آئین نوپای اسلام برخوردار بود و در کنار ابوطالب، مهمترین یاور و پشتیبان پیامبر (ص) در شهر مکه به شمار می‌رفت. خاتم پیامبران (ص) نیز او را دوست می‌داشت و رازدار خویش دانسته و پس از رحلت وی، نیکوترین الفاظ و جمله‌های مهر آمیز را نثارش می‌فرماید.

در روایتی از پیامبر (ص) چنین آمده است: بهشت به چهار تن از زنان اشتیاق دارد: مریم دخت عمران، آسیه دخت مزاحم و همسر فرعون، خدیجه دخت خویلد و فاطمه دخت محمد (ص).

او مادر فرزندان پیامبر (ص) – به جز ابراهیم پسر کوچک رسول خدا که در کودکی چشم از جهان فروبست و مادرش ماریه قبطیه نام داشته- بوده و از شایسته‌ترین بانوان اسلام محسوب می‌شود که در اخلاق، جانبداری از آئین توحید و دفاع از گفتمان راستین پیامبر اکرم (ص)، فداکاری، وفاداری، نیک شوهر داری و تربیت فرزندانی شایسته و دیگر فضیلت‌های انسانی همچون راستی و پاکدامنی، الگویی شایان برای همه ی مسلمانان از مرد و زن محسوب می‌گردد.

سرانجام خدیجه کبری (س) در سن ۶۵ سالگی به سال دهم بعثت در شهر مکه چهره در نقاب خاک کشید و رسول خدا (ص) را با کوهی از مشکلات تنها گذارد.